به یادگار

حساب می‌برم از کمترین نشان عتابش

خدا گواه که می‌ترسم از حساب و کتابش

درست نیست که در پیش چشم جمع بگویم

چه کرده با دل من لحن سرد و خشک خطابش

خشونتی است سکوتش، علامتی است نگاهش

که ماشه را نکشیده ولی پر است خشابش

معلمی که ز ما هر چه دیده هیچ نگفته

علامتی زده در دفتر حضور و غیابش

دوباره هول و ولایی، دوباره بیم بلایی

که مردمان بلاکش ندیده‌اند به خوابش

چه حاجت است به توجیه، عذر خواه و رها شو

بهانه‌های پیاپی نمی‌کنند مجابش

بگو به عشق میانجی‌گری کند به شفاعت

بلور قند ببندد میانه‌ی شکرآبش

سمانه کهربائیان