چون بوم بر خرابه‌ی دنیا نشسته‌ایم
اهل زمانه را به تماشا نشسته‌ایم
بر این سرای ماتم و در این دیار رنج
بیخود امید بسته و بیجا نشسته‌ایم
ما را غم خزان و نشاط بهار نیست
آسوده همچو خار به صحرا نشسته‌ایم
گر دست ما ز دامن مقصود کوته است
از پا فتاده‌ایم نه از پا نشسته‌ایم
تا هیچ منتظر نگذاریم مرگ را
ما رخت خویش بسته مهیا نشسته‌ایم
یک دم ز موج حادثه ایمن نبوده‌ایم
چون ساحلیم و بر لب دریا نشسته‌ایم
از عمر جز ملال ندیدیم و همچنان
چشم امید بسته به فردا نشسته‌ایم
آتش به جان و خنده به لب در بساط دهر
چون شمع نیم‌مرده چه زیبا نشسته‌ایم
ای گل بر این نوای غم‌انگیز ما ببخش
کز عالمی بریده و تنها نشسته‌ایم
تا همچو ماهتاب بیایی به بام قصر
مانند سایه در دل شب‌ها نشسته‌ایم
تا با هزار ناز کنی یک نظر به ما
ما یک دل و هزار تمنا نشسته‌ایم
چون مرغ پرشکسته، فریدون به کنج غم
سر زیر پر کشیده شکیبا نشسته‌ایم
فریدون مشیری