به یادگار

… که گز نکرده بریدند و بد قواره شدیم

به دست درزی دنیا هزار پاره شدیم

هزار فرقه‌ی از هم هزار مرتبه دور

هزار تیغ که در هم به هر اشاره شدیم

ز چنگ خاک نرستیم اگر زمین خوردیم

به سعد شهره نگشتیم اگر ستاره شدیم

چه ساده شعله‌ی شک، سرو عزممان را سوخت

همین که دست به دامان استخاره شدیم

ز چشم آن که نبایست ساده افتادیم

به گوش آن که نبایست گوشواره شدیم

به قصد فتح جهان آمدیم و آخر کار

به کارگاه جهان خیل هیچ کاره شدیم

نبود مرکبمان از الست، بخت سیاه !

رکاب از تو گرفتیم اگر سواره شدیم

حسین بیگی نیا

به هم تنیده فلک از ازل کلافم را

بریده قابله با غصه بند نافم را

تو از تبار بتانی و من مسلمانم

چگونه رفع کنم با تو اختلافم را ؟

به جز به گرد تو گشتن نکرده‌ام کاری

بگو چرا نپذیرفته‌ای طوافم را ؟

دلم هوای تو کرد و اسیر طوفان شد

عجب به هم زده‌ای آسمان صافم را

به ابر و باد سپردم که بعد رفتن من

به گوش تو برسانند اعترافم را

همیشه بر دل خود چیره بوده‌ام اما

قبول می‌کنم این آخرین مصافم را

حسین بیگی نیا