به یادگار

در این زمان که خمارم مطیع من می‌باش

چو مست گشتم از آن پس در اختیار توام

مولوی

آن یار نکوی من بگرفت گلوی من

گفتا که چه می‌خواهی؟ گفتم که همین خواهم

مولوی

زهی صبحی که او آید نشیند بر سر بالین

تو چشم از خواب بگشایی ببینی شاه شاهانی

مولوی

سجاده نشین با وقاری بودم

بازیچه‌ی کودکان کویم کردی

مولوی

ای ز تو صد کام دلم یافته

می‌طلبد دل ز تو کامی دگر

مولوی

رشک برم کاش قبا بودمی

چون که در آغوش قبا بوده‌ای

مولوی

خنک آن قماربازی که بباخت آن چه بودش

بنماند چیزش الا هوس قمار دیگر

مولوی